Genoeg te doen die laatste maand...

November was ons laatste maand en nog een week te gaan voordat mijn werkzaamheden er hier echt opzitten maar zal eerst eens vertellen hoe afgelopen maand was.

Wat is er mooier voor een sportliefhebber om naar een sportwedstrijd te gaan…. Wij hebben het voor elkaar gekregen om ticket te bemachtigen voor de WK kwalificatie wedstrijd tussen Costa Rica en Uruguay, ondertussen alweer een hele tijd terug. Met ons net nieuw shirtje van Costa Rica komen we aan bij het stadion, waar een gezellig sfeertje hangt. Helaas hebben ze wel verloren en de stand was uiteindelijk 0-1.

Voor de kinderen uit de wijk Purral, hadden we een voetbal toernooi georganiseerd. Een dag van te voren krijgen we te horen dat we niet van het veld gebruik kunnen maken omdat die heel drassig is en er zou (iets later op de dag) ook nog een belangrijke wedstrijd gespeeld moeten worden. Wij op de dag zelf naar een zaaltje bellen waar we zelf al vaker voetbal hebben gespeeld. Dit was echt een succes, de kinderen keken hun ogen uit dat zij nu die mogelijkheid ook hadden, echt super leuk om te zien. Jammer genoeg waren er alleen minder teams daadwerkelijk op komen dagen dan er voorheen was aangemeld maar de kinderen die er waren, hadden hun tijd van hun leven.

Afgelopen periode zijn er ook vele lessen uitgevallen door examens en omdat ze een spelletje bingo moeten spelen wat de hele dag zou duren. Ik verbaas me af en toe nog steeds om de redenen waarom een les niet door zou kunnen gaan. Wat ik daaraan erg jammer vind, is dat kinderen enthousiast naar me toe komen met de vraag of dat we gym hebben en dan ietsjes later hoor ik van de juf dat het niet door kan gaan. Afgelopen week was de laatste lesweek voor de kinderen en tot ze vakantie hebben krijgen ze verschillende cursussen, ik ga samen met Marleen Racketsport geven. Dat was voorheen niet mogelijk in de ruimte waar we zaten maar het officiële gymveld is weer vrij van alle bouwmaterialen.

Mañana, mañana, of ter wel, alles op zijn tijd… dat dachten we ook toen we een afspraak gingen maken met de directie van de school om onze presentatie te geven. Zoals ik in me vorige verhaal schreef was deze echter sneller dan we zouden denken want diezelfde week (3 dagen later) zouden we hem al moeten houden. Die dagen hard bezig geweest om alles voor te breiden, de laatste voorbereidingen en nog even extra oefenen op de dag zelf… Nog een uur te gaan dus moest zo echt gaan gebeuren, toen kwam Marleen langs met de mededeling dat het niet door kon gaan. Gelukkig konden we al snel, die maandag, de presentatie geven. Opnieuw met alle voorbereidingen staan we op school, vlak voor het lokaal met wel liefst 41 docenten, (Als het de helft waren had ik de opkomst voor deze school ook al erg hoog gevonden). Op zich ging de presentatie me goed af in een vreemde taal, alleen een aantal docenten hebben nog minder respect voor dan de eigen leerlingen die ik les geef. Tussendoor smsjes versturen, kletsen met elkaar terwijl wij voor de groep staan, als de directrice opstaat om wat te zeggen, ‘denk ik, zo eindelijk word er om respect gevraagd…’, nee hoor, of dat ze een formulier van de school niet met een gekleurde pen in willen vullen, ik viel bijna stijl achterover nog even aan het twijfelen of dat mijn Spaanse taal goed genoeg is dat ik goed verstaan had wat ze daadwerkelijk zei…

Verder zijn we laatst naar Turrialba vertrokken, daar zitten nog twee andere dames (Lindsey en Carolien) die voor dezelfde organisatie werken. Samen met hun zouden wij onder andere een internetsite in elkaar gaan zetten, al vroeg die kant op maar blijkbaar waren de plannen veranderd dus niet echt een productief dagje maar wel heel gezelli. Die maandag zijn we naar de zona Indiginas gegaan, heel simpel gezegd; dat is een soort indianen stam. Ze leven een stuk van de buitenwereld af, de weg er naar toe is al een hele happening maar er was een basisschool en daar hadden we les gegeven. We begonnen met de kleintjes, daarna de middengroep en sloten af met de oudste. Vanuit Nederland hadden wij een hoop T-shirts gekregen om mee te nemen maar wisten tot nu nog niet wat we daar mee moesten doen, deze kinderen waren er helemaal blij mee dus super leuk om te zien. Naast de Zona Indiginas waren er ook de (standaard) Costa Ricaanen maar je kan een groot verschil zien, ze zijn als eerste een stuk donkerder en dragen laarzen.

In Nederland is sinterklaas alweer een tijdje in het land, ook wij vieren hier sinterklaas aankomende vrijdag. Maar hier is de kerst helemaal het ding, vanaf begin november al verschillende huizen versierd in kerststijl en beetje bij beetje werd het meer en meer (en meer en meer en meer...). Nu heeft ook mijn huis eraan moeten geloven, wel 3 a 4 uur bezig geweest met als resultaat; 3 kerstbomen, voordeur versierd met lichtjes en een krans, boven langs alle ramen lichtjes, de tafel al gedekt in kerststijl en verder overal nog slingers enzo. Niet helemaal mijn smaak al die gekleurde, knipperende lampjes en als hoofact lampjes die muziek maken... maar wel gezellig.

Aankomende week de laatste week maar nog veel te doen zoals de laatste dingen afronden, overdrachtsdocumenten schrijven, schoolverslagen, onderzoek, laatste vergadering, laatste sportdag en alvast ons afscheidsfeest...

Nu de laatste week er echt aan komt, heeft dat twee gevoelens. Ten eerste vind ik het onwijs jammer dat het er zo meteen er echt op zit, geen lessen meer geven, geen stages meer tijdens mijn studie, een plek waar ik afgelopen 5 maanden heb gezeten achter moet laten maar daarin tegen mijn andere gevoel... Nu heb ik nog een maand de tijd, om meer van Costa Rica en Centraal-Amerika te zien. In december vlieg ik eerst naar Guatemala en reis ik via Nicaragua terug naar Costa Rica. Daar heb ik ook super veel zin in maar die verhalen lezen jullie allemaal later.

¡Pura Vida!